อย่างทหารหรือ ถ้าเรามีเจตนาก็บาปเหมือนกัน เป็นทหารก็ดี เว้นเสียแต่เราทำอย่างนี้ เมื่อเจตนา เอ้า! เรายิงไปโน้น เราไม่เจตนาจะยิ่งอะไรทั้งหมด เรายิงไปเฉยๆ เรามีเจตนาอย่างนั้นก็พอที่จะบรรเทาได้ ถ้าหากว่าเรามีเจตนาว่าจะยิ่งให้มันถึงตายเลยทีเดียว หรือตั้งใจว่าจะยิงให้มันถูก มันก็เว้นไม่ได้ คิดดูเช่นตัวอย่าง ยังมีนิทานเรื่องหนึ่งว่า ยังมีภิกษุรูปหนึ่ง และยังมีนายพรานคนหนึ่งเดินทางไป ภิกษุนั้นเดินก่อนเดินข้างหน้า ภิกษุองค์นั้นก็เลยเห็นว่านายพรานนั้นจะตามทำร้าย ว่าอย่างนั้น ภิกษุก็เลยหลบหลีกลี้เข้าไปอยู่ในพุ่มไม้ นายพรานนั้นก็ถือหอก พอดีไปถึงในระยะนั้นพอดี พอเหมาะพอดีกับภิกษุองค์นั้นซ่อนอยู่ในพุ่มไม้ นายพรานก็เดินไป พอเดินไปก็เลยเห็นว่าพระ ไม่รู้ว่าไปที่ไหน ก็เลยคิดว่าภิกษุองค์นี้คงกลัวเรา ก็เลยเอาหอกซัดลงไปในพุ่มไม้ ก็เลยไปถูกภิกษุ พอไปถูกภิกษุก็เลยถึงแก่ความตาย พอเมื่อเวลาถึงแก่ความตายแล้ว นายพรานก็ได้รับผลกรรมอยู่ตลอดโดยที่ไม่มีเจตนา พอเมื่อเวลากลับชาติมา ภิกษุนั้นมาเกิดเป็นมนุษย์ นายพรานนั้นไปเกิดเป็นกบ พอเมื่อเวลาไปเกิดเป็นกบแล้ว ภิกษุนี้ก็เลยหาอยู่กินเป็นอาชีพ ก็ไม่นึกไม่ฝันว่าจะไปถูกไปทำลาย ก็พอดีมีไม้แหลมอันหนึ่ง พอดีเสียบแทงลงไปก็เลยไปถูกกบตาย กรรมอันนี้ย่อมนำสนับสนุนกันอยู่อย่างนี้

มันก็จิตใจเท่ากันแหละ สัตว์ประเภทไหนก็จิตใจเท่าๆกันแหละ มันก็โตแต่ร่างของเขาเท่านั้น เรื่องของจิตใจมันก็เท่าๆกันนั้นแหละ